Objaśnienia do Intro: Persona | CRUSHONYOU
1) Całe życie zadaję sobie pytanie “Kim jestem?”
W ostatniej erze BTS - Love Yourself - BTS zadali pytanie o tożsamość i co składa się na bycie sobą, wprowadzając i otwierając tym samym nową erę Map of the Soul: Persona. W Love Yourself 轉 ‘Tear’ pytanie “Kim jestem?” postawione było w Fake Love jako
Zmieniłem w sobie wszystko
Tylko dla ciebie
Ale nie znam siebie
Kim jesteś?
Stałem się jeszcze bardziej niepewny tego, kim jestem
Bełkotam do lustra, “Kim ty do cholery jesteś?”
Rozwinięcie tego motywu znaleźć można w utworze Idol z Love Yourself 結 ‘Answer’:
W moim wnętrzu kryją się tysiące, a nawet miliony mnie
Dziś ponownie witam moje kolejne wcielenie
Przecież każde z nich to ja
Motyw kwestionowania tożsamości wciąż pozostaje bez wyjaśnienia i staje się motywem przewodnim Intro: Persona. RM, choć niepewny kim jest, stara się odkryć siebie i swoją tożsamość.
2) Pewnie nigdy nie znajdę na nie odpowiedzi
RM zdawał sobie sprawę, że być może nie ma odpowiedzi na pytanie “Kim jestem?”. Widać to też w utworze Answer: Love Myself z Love Yourself 結 ‘Answer’:
Być może nie ma odpowiedzi
Być może to nie jest odpowiedź
[...]
Nadal poszukuję prawdziwego siebie
3) Gdyby taki gość jak ja mógł odpowiedzieć na nie tylko w kilku słowach,
wtedy Bóg nie stworzyłby tak wiele piękna
RM odnosi się do Ewangelii wg Świętego Łukasza (12:27-28)
Przypatrzcie się liliom, jak rosną: nie pracują i nie przędą. A powiadam wam: Nawet Salomon w całym swym przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, o ileż bardziej was, małej wiary!
Piękna nie da się prosto opisać, ludzie są różni.
4) Wciąż nie wiem czy jestem psem, świnią, czy czymś podobnym,
a inni przychodzą i zakładają mi perłowe naszyjniki
Rzucić perły przed wieprze - w Ewangelii św. Mateusza jest napisane: "Nie dawajcie psom tego, co święte, ani nie rzucajcie pereł waszych przed wieprze, by ich przypadkiem nie podeptały nogami i obróciwszy się nie rozszarpały was". Można to rozumieć następująco: nie warto dawać czegoś cennego czy kosztownego temu, kto tego nie umie docenić.
Pies i świnia w języku koreańskim często używane są do tworzenia obraźliwych słów lub przekleństw, mających na celu umniejszenie komuś lub obrażenie go dotkliwie. RM używa tych słów, żeby w sposób sarkastyczny pokazać jak ocenia swoją wartość, a naszyjnik z pereł oznacza, że jego zdaniem ludzie przypisują mu zbyt duży autorytet.
5) Teraz chyba naprawdę stałem się
superbohaterem, którym pragnąłem być,
ale dlaczego jest w nim coraz więcej paplaniny?
BTS w “Anpanman” z Love Yourself 轉 ‘Tear’ poruszyli temat superbohatera.
Jestem Anpanmanem nowego pokolenia
Jestem nowym superbohaterem Anpanmanem
Anpanman nie jest typowym superbohaterem jakiego wszyscy się spodziewają. Ma wiele wad i słabości. BTS utożsamiając się z nim, podkreślają, że sami nie wierzą w swoje kompetencje jako idoli, na których można się wzorować i brać z nich przykład. Skoro znaleźli się w tej pozycji to mimo wszystko wciąż chcą spróbować podołać zadaniu.
RM miał swoje wyobrażenie tego, jakim bohaterem chciał zostać i się nim stał, ale zaczął się w tym gubić i zaczął zatracać siebie.
6) Jeden mówi “biegnij”, drugi “stój”
Ten mówi “spójrz na las”, tamten “spójrz na polne kwiaty”
Kolejne odniesienie do Ewangelii wg Świętego Łukasza, o której była mowa w pierwszych wersach. Dodatkowo, w tym zdaniu zawarta jest gra słowna. W oryginale 보라 해 (borahae) pochodzi od czasownika 보다 (boda), który oznacza patrzeć, widzieć. Jednak tak odmieniony oznacza dosłownie “ktoś mówi mi, żebym spojrzał”. W przypadku BTS i ARMY taka odmiana używana jest w innym znaczeniu - 보라 해 od 보라하다, czyli dosłownie purple you oznacza kochać. Termin został ukuty przez Taehyunga i jest ściśle związany z kolorem fioletowym, który pojawia się w tym momencie w teledysku.
7) Mój cień - nazywam go wahaniem
Cień - jeden z archetypów osobowości stworzonych przez Carla Gustava Junga. Cień istnieje jako część nieświadomego umysłu i składa się z tłumionych idei, słabości, pragnień, instynktów i niedociągnięć. RM swój cień nazywa wahaniem.
8) Ale od kiedy się nim stał, już więcej się nie wahał
Gra słowna. RM nadał swojemu cieniowi (archetypowi) imię Wahanie, jednak gdy ten cień stał się jego częścią, przestał się wahać.
9) Nieważne czy pod sceną, czy w świetle reflektorów, on wciąż się pojawia
Na scenie w świetle reflektorów za artystą pojawia się cień. RM chce pokazać, że cień (jako archetyp) towarzyszy mu nawet na scenie.
10) Ej! Zapomniałeś już, dlaczego to zacząłeś?
RM zaczyna rozmowę z samym sobą. Od tego momentu będą ujawniały się jego różne archetypy. W tym miejscu Cień zwraca się do Persony. Persona - według psychoanalizy jungowskiej jest to osobowość, a raczej maska za która skrywamy nasze prawdziwe ja. RM zastanawia się kim tak naprawdę jest, pokazując nam, że to co widzimy jest tylko jedną z wielu masek - person. Tą personą jest on jako idol/artysta.
11) Wiesz, co wychodzi z ciebie, kiedy jesteś pijany? - Zupełna dziecinada
Gra słowna 치기 (ch’igi) “dziecinność, niedojrzałość” brzmi i jest zapisywane podobnie do słowa 취기 (ch’wigi) “stan upojenia alkoholowego”.
12) Niby jakie powołanie?
소명 (somyŏng) - może ty oznaczać powołanie duchowe lub ważną misję, ważne zadanie do wykonania.
13) To było jedyne pytanie, które pozwalało mi wracać do Kim Namjoona
Kim Namjoon, czyli wyjściowa osobowość RM, jego prawdziwe Ja, określane w teorii jungowskiej jako Self.
14) Odkryj wszystkie swoje imiona słonko
Imiona jako osobowości
15) Chcesz umrzeć?
Chcesz iść?
Chcesz się wznieść?
Gdzie twoja dusza? Gdzie marzenia?
Myślisz, że żyjesz?
(- A ty?)
(- Nie wiem stary.)
(- Ale wiem jedno!)
- Chcesz umrzeć? Chcesz iść? Chcesz się wznieść?
Gdzie twoja dusza? Gdzie marzenia? Myślisz, że żyjesz?
Gdzie twoja dusza? Gdzie marzenia? Myślisz, że żyjesz?
- A ty?
- Nie wiem stary. Ale wiem jedno. Wiem, że mam na imię R.
Dialog prowadzony między cieniem a personami RM.
16) Wiem, że mam na imię R
Nawiązanie do wszystkich trzech pseudonimów artystycznych RM. Runch Randa (undergroundowego rapera), Rap Monster (od debiutu BTS 2013- 2017) i RM.
To też nawiązanie do tekstu z piosenki Voice:
Tak, będę szczery - rzecz, której desperacko pragnę
Wreszcie naoliwię pedały, na których jechałem przez 7 lat
Nie możesz mnie zniszczyć. Chodź, weź kawałek mnie, jeśli chcesz
Rozmawiaj muzyką, inne środki są zbędne
Jeśli naprawdę uważasz, że jesteś gotów wznieść się z moją siłą
Tym jest właśnie R, nadszedł ten czas
Nawiązywać może też do tekstu Answer: Love Yourself
Wczorajszy, dzisiejszy, jutrzejszy ja, bez wyjątku, wszystkie te wcielenia to ja
17) Tak, może się oszukiwałem, może kłamałemAle nie wstydzę się tego, to mapa mojej duszy
Przez słowa “mapa mojej duszy” RM pokazuje, że wszystkie te niedoskonałości, kłamstwa, ale też jego prawdziwe uczucia i to jak go widzimy składa się na jego całą osobowość, na niego całego.
18) Drogi JA,nie możesz nigdy stracić swoich kolorów,bo nie musisz być ani czarny ani biały
RM wie, że nie powinien zmieniać się pod czyjeś dyktando. Wszystkie wcielenia tego JA należą do jednej i tej samej osoby.
19) Perso - NA
RM akcentuje ostatnią sylabę słowa “NA” (나), co w języku koreańskim oznacza JA. Tym samym znów podkreśla, że wszystkie jego wcielenia należą do jednej osoby, a on nie zamierza odseparować ich od swojego prawdziwego JA.
20) Chcę tylko iść, chcę się tylko wzbić
Znów nawiązanie do tekstu Voice:
Rozmawiaj muzyką, inne środki są zbędne
Jeśli naprawdę uważasz, że jesteś gotów wznieść się z moją siłą
Tym jest właśnie R, nadszedł ten czas
21) Chcę tylko dać ci wszystkie głosy zanim umrę
Dawać wszystkim mój głos to moje marzenie.
Poprzez muzykę i tekst, nieważne w jakim stanie jestem
Nowe pole do interpretacji
Jungowska teoria archetypów osobowości wprowadzona jako motyw przewodni Map of the Soul: Persona daje możliwość ponownej interpretacji poprzednich piosenek BTS.
Z tekstu powyższej piosenki widać wyraźnie, że jedną z osobowości Namjoona jest jego wcielenie jako artysty, idola, która jest jego Personą. Piosenka IDOL może być całościowo interpretowana jako przejaw Persony.
Analogicznie Fake Love jest przejawem Cienia, a DNA Ego.
Zwroty użyte w poszczególnych piosenkach mogą sugerować dialog BTS z ich kolejnymi wcieleniami, archetypami.
Fani-tłumacze przełamują barierę językową 190328 | CRUSHONYOU
 |
| BTS podczas MBC Plus x Genie Music Awards 2018 (Park Hyun-koo, The Korea Herald) |
Fani-tłumacze przełamują barierę językową
K-pop mówi po koreańsku - w większości - ale nie wszyscy jego fani również.
Oprócz niewerbalnego uroku K-popu, bariera językowa jest przełamywana przez społeczność fanów, którzy tłumaczą koreański kontent na inne języki w czasie rzeczywistym.
Jessica Cuadros Marquez, zarządzająca fanowską organizacją BTS w Peru powiedziała, że hiszpańskojęzyczni fani polegają na wiarygodnych kontach fanowskich, które posiadają historię w tworzeniu dobrych jakościowo hiszpańskich wersji materiałów o BTS.
Pracując samodzielnie lub w grupach, wolontariusze tłumaczą wszelkiego rodzaju kontent BTS praktycznie od razu po jego wydaniu. Niektórzy szczycą się liczbą setek tysięcy a nawet ponad milionem obserwatorów na Twitterze.
“Istnieją oczywiście materiały, które można przekazywać niewerbalnie, takie jak występy czy muzyka, ale zrozumienie tekstów i przekazu całego albumu może rozwinąć jeszcze większy podziw dla artysty,” powiedziała Marquez dla The Korea Herald.
Platforma wideo koreańskiego portalu internetowego Naver - VLive, stała się rodzinną murawą tłumaczy-fanów, którzy dodają napisy do K-popowych filmików w swoich językach.
 |
| Filmik V Live z napisami stworzonymi przez fanów (Naver`s V Live) |
Jak donosi rzecznik prasowy V Live, platforma posiada wysoki odsetek, bo aż 80 %, użytkowników spoza Korei, a kontent w przeważającym stopniu koreański, jest tłumaczony na 58 języków przez ofiarujących swoją pomoc fanów.
Mimo, że V Live oferuje napisy ze strony firmowych tłumaczy, to tłumaczenia fanów często zyskują lepszy odzew ze strony innych fanów, prawdopodobnie dlatego, że fani są “bardziej oddanymi zwolennikami” tematu, odpowiedziała. Tym samym, tłumacz komputerowy nigdy nie pobije fanów.
Najwyżej postawiony tłumacz na V Live, o pseudonimie Solnce_T, podkreśla ważność tłumaczenia dla fanów K-popu spoza Korei, mówiąc “Duża część K-popowego kontentu nie zyskałaby popularności nie posiadając napisów.”
Język i tłumaczenie jako brama do zrozumienia kontekstu kulturowego
“Jeśli nie rozumiesz o czym jest, czy to piosenka, program telewizyjny, czy livestream, to twoje zainteresowanie z czasem osłabnie,” powiedziała. Jej twierdzenie jest poparte przez raport Koreańskiego Stowarzyszenia Kultury Konsumpcyjnej z 2016 roku, który wskazał, że fani K-popu, który uczą się koreańskiego, prędzej utrzymają zainteresowanie niż ci, którzy się nie uczą języka.
Podczas, gdy całkiem możliwe jest cieszenie się materiałami K-popowymi bez rozumienia koreańskiego, fani, którzy nie znają koreańskiego, “nie rozumieją co wchodzi w grę,” , mówi tłumacz z V Live. “W muzyce nie istnieje bariera językowa, ale istotne jest zrozumienie przekazu piosenki, który często zawiera motywy i narracje.”
A zainteresowanie K-popem często rozwija motywację do nauki języka koreańskiego, tak jak to było w jej przypadku. “Spotkałam ludzi, którzy naprawdę wciągnęli się w naukę koreańskiego, tylko dlatego, że lubią muzykę BTS.”
Lee So-young, która uczy w instytucie nauk językowych Narodowego Uniwersytetu Seulskiego również zauważa czynnik kulturowy kryjący się za ostatnim wzrostem nauki języka, mimo, że przestrzegała przed używaniem kultury popularnej jako wyłącznej platformy do nauki.
“Opanowanie języka obcego jest długoterminowym poświęceniem, które musi być podsycone zainteresowaniem i pasją do kultury, w której zakorzeniony jest ten język. Ale istnieje ryzyko bycia wystawionym jedynie na kulturę popularną bez zrozumienia jej kontekstu,” mówi.
“Nieświadomy konsument kultury popularnej może rozwinąć w sobie stronniczą perspektywę ponieważ kultura popularna jest rodzajem znacznie obszerniejszej, dobrze sprzedającej się napędzanej przez konsumentów kultury.”
ŹRÓDŁO: http://m.koreaherald.com/view.php?ud=20190328000797
TŁUMACZENIE: Setsu @ CRUSHONYOU
Królowie rozrywki 190328 | CRUSHONYOU
 |
| Grupowe ujęcie BTS | Peter Yang dla EW |
Królowie rozrywki
Może widzieliście ich siedzących w świetle reflektorów na kanapach Ellen DeGeneres i Jimmy'ego Fallona, wymieniając drobne dwujęzyczne żarciki z ich prowadzącymi zafascynowanymi sławnymi ludźmi. A może wtedy, gdy uroczyście wypowiedzieli się na temat zdrowia psychicznego i miłości do samego siebie na Zgromadzeniu Ogólnym Organizacji Narodów Zjednoczonych zeszłego października. Albo wtedy, gdy przywitały ich okrzyki przypominające dźwięki delfinów, kiedy dotarli na lutowe rozdanie nagród Grammy, w starannie dopasowanych smokingach, a ich włosy zabarwione na różne odcienie pastelowych makaroników.
A może jednak okładka tego magazynu to pierwszy raz, kiedy zauważacie BTS. (Dziwniejsze rzeczy wydarzyły się w 2019 roku.) Widać jednak niezaprzeczalnie, że w przeciągu dwóch ostatnich lat septet zawładnął światem: dwa albumy na 1. miejscu listy Billboard w ciągu 3 miesięcy; ponad 5 miliardów odsłuchań łącznie na Apple Music i Spotify; ciąg wyprzedanych koncertów począwszy od Staples Center w Los Angeles aż po sławny londyński stadion Wembley.
 |
| BTS na okładce magazynu | Peter Yang dla EW |
W oślepiająco pogodny marcowy dzień w Seulu, 5 tygodni przed wydaniem nadchodzącej, szóstej już EPki - Map of the Soul: Persona, zespół pozostaje zaszyty w wytwórni i czyni przygotowania. W takich budynkach dzieje się magia fenomenu znanego jako K-pop, jednak główna siedziba Big Hit na cichej ulicy w dzielnicy Gangnam (tak, tej samej o której PSY śpiewał w hicie z 2012 roku) wygląda jak każdy inny biurowiec: eleganckie cementowe korytarze i przeszklone sale konferencyjne, wyposażone w dobrze zaopatrzone mini-lodóweczki, pluszowe zabawki i okazjonalne poduchy. Jedynie gablotka wypełniona zdumiewającą ilością płyt ze sprzedaży i statuetek oraz lśniąc wielkie zdjęcie BTS z wyprzedanego koncertu w Citi Field w Nowym Jorku zeszłego października, zdradza jaki biznes się tu kręci.
Na końcu korytarza, cała siódemka wygodnie siedzi w różnych stadiach gotowości, przygotowują się na nagranie wideo z podziękowaniami za nagrodę iHeartRadio, której nie będą mogli odebrać osobiście. W pomieszczeniu wypełnionym wieszakami z dobranymi dżinsowymi i neonowymi ciuchami ulicznymi, Jimin, rozjaśniony na blond, z ustami niczym poduszka, ma prostowane włosy. Kilkanaście par nowiutkich Nike'ów i Converse'ów leży w kącie; za nim na wieszaku samotnie wisi kurtka w kolorze lodów truskawkowych ze sztucznego futra, niczym zaniedbany Fragles.
Jung Kook, 21-letnie dziecko zespołu, posłusznie siedzi na składanym krześle w studio tanecznym, gdzie układają mu włosy; J-Hope przechodzi zamaszystym krokiem ubrany w białą frakową koszulę ozdobioną over-size’owym Bartem Simpsonem wykonanym metodą sitodruku, po czym uśmiecha się i znika. Suga, V i Jin zwinięci w kłębki na kanapach przy drzwiach przeglądają telefony i od czasu do czasu podśpiewują fragmenty utworu “My bad” amerykańskiej gwiazdy R&B Khalid’a. Dwudziesto-cztero letni RM, de fakto lider i jedyny biegły w angielskim, przybywa jako ostatni.
Powtarzają przemowę do kamerzystów i robią może cztery, pięć ujęć zanim reżyser jest zadowolony. Siadają do rozmowy w przewiewnym pomieszczeniu na piętrze, w towarzystwie ich długoletniego tłumacza, pokaźnego, życzliwego, łysego mężczyzny imieniem John, ubranego w biznesowy garnitur. (O ile nie podano inaczej, odpowiedzi wszystkich członków grupy poza RM przechodzą przez niego.) Kilka tygodni po powrocie z ich pierwszej gali Grammy, wciąż próbują dojść do siebie po tamtejszych doświadczeniach: wręczaniu nagrody dla H.E.R za najlepszy album R&B, rozmówkach z Shawnem Mendesem w pokoju przeznaczonym dla mężczyzn - Jimin wspomina, “pomyślałem ‘Muszę mu mówić kim jestem?’, ale on pierwszy się przywitał, więc to było bardzo miłe” i siedzeniu zaledwie rzut beretem od Dolly Parton. (“Była przed nami!” zdumiewa się Jung Kook. “Niesamowite.”)
Jak radośnie oszołomieni innymi celebrytami by się nie wydawali, to zobaczenie BTS na żywo wzbudza takie samo dezorientujące, lecz nie nieprzyjemne poczucie odrealnienia. Na ekranie zespół wygląda zawstydzająco ładnie; niczym avatary bez porów, prawie jak postgenderowe piękności, zdające się istnieć we własnych filtrach Snapchata lecz rzeczywistych. Na żywo są wciąż absurdalnie przystojni, ale w bliższy, chłopięcy sposób: zmierzwione grzywki, nawet okazjonalnie popękane usta czy małe (no dobrze, malusieńkie) niedoskonałości. Zabierz im buty za kostkę od Balenciagi i dyskretną biżuterię z podwójnym C od Channel, a będą prawie jak ten uroczy studenciak obok ciebie w kawiarni czy pociągu.
 |
| J-Hope i Suga | Peter Yang dla EW |
Z tym, że poruszanie się transportem publicznym czy zajście do Starbucks’a już dawno przestało być dla BTS opcją. W Seulu, ich twarze widnieją na sklepikach z kosmetykami do makijażu, znakach przy drodze czy na autobusach, a nawet na ogromnych cyfrowych ekranach, wykupionych przez osoby prywatne w celu zwrócenia uwagi na urodziny ich ukochanego członka grupy, albo no tak po prostu. W miastach takich jak São Paulo, Tokio czy Paryż, fani koczują na kilka dni przez koncertami czy publicznymi wystąpieniami, obsesyjnie wymieniając się błahymi i zasłyszanymi spostrzeżeniami. Kiedy zespół dołączył do wyzwania Drake’a #InMyFeelingsChallenge, post stał się najbardziej polubionym tweetem w 2018 roku; tego lata Mattel wypuści oficjalna linię laleczek BTS.
W centrum dziwacznego huraganu sławy, chłopcom udaje się odnaleźć kilka aspektów normalności. Jimin z utęsknieniem przywołuje chwile z Chicago, kiedy mogli niepostrzeżenie wymknąć się z pokojów hotelowych “późną nocą, żeby zażyć troche świeżego powietrza.” Ale w większości przypadków, przyznaje “to nie wchodzi w grę” póki nie rozdzielą się na mniejsze grupki. “No bo, spójrzcie na nas,” dodaje ze śmiechem RM, przeczesując palcami swoją srebrno-niklową grzywkę. “Siedmiu chłopaków z kolorowymi włosami! To już za wiele.”
Zamiast tego, skupiają się na rzeczach, które mogą robić, jak na przykład wymykać się na filmy (“Zawsze najpóźniejszy lub najwcześniejszy seans,” mówi RM, jeśli chcą pozostać niezauważeni), kupować online (V uwielbia eBay, szczególnie dla ubrań), iść na ryby, zagrać w StarCrafta w domu. Mieszkanie grupą jest dość powszechne dla gwiazd K-popu a BTS zdają się doceniać wspólną stabilność: “Mieszkamy razem od dłuższego czasu, prawie osiem, dziewięć lat,” mówi Jimin. “Z początku miewaliśmy sporo kłótni i konfliktów, ale dotarliśmy do momentu, gdzie potrafimy porozumiewać się bez słów, patrząc na siebie i odczytując wyraz twarzy.”
 |
| BTS na okładce magazynu | Peter Yang dla EW |
Nawet z barierą językową w rozmowie z amerykańskim reporterem, ich indywidualne osobowości szybko się ujawniają: zapytani o wymienienie swoich najwcześniejszych wspomnień o muzyce popularnej, odpowiedzi padły przeróżne. “Uwielbiałem ‘Stickwitu’ Pussycat Dolls” mówi J-Hope, najlepszy tancerz grupy, pstrykając palcami i gaworząc do refrenu. W przypadku RM’a, który zaczynał na undergroundowej scenie raperskiej Seulu, był to utwór “Lose Yourself” Eminema. (“Myślę, że jest to życiowy wybór bardzo wielu osób z całego świata,” przyznaje “ale nigdy nie zapomnę, gdy pierwszy raz obejrzałem 8. milę i usłyszałem gitary. To był dla mnie punkt zwrotny.”) Dla Jung Kooka, który nagrał covery Justina Biebera i Troye’a Sivana, była to nieśmiertelna dla radia ballada Richarda Marx’a “Now and Forever.”
Suga, o łagodnym głosie, przytacza utwór “Imagine” Johna Lennona, jako “pierwsza piosenkę, w której się zakochał”, i jest to dobra furtka do pytania, gdzie BTS widzą siebie w panteonie muzycznych idoli, który pierwotnie wynaleźli Fab Four. “Czasami czujemy się naprawdę zawstydzeni, gdy ktoś określa nas mianem Beatles’ów XXI wieku, czy coś w tym stylu,” przyznaje RM. “Ale jeśli chcą nazywać nas męskim zespołem muzycznym, to nim jesteśmy. Jeśli ktoś chce nas nazywać męską grupą, to takową jesteśmy. A jeśli ktoś chce nas określić jako K-pop, to pasuje nam K-pop.”
Ach, K-pop. W Korei Południowej, gdzie gatunek stał się nie tylko wiodącym towarem kulturowym, lecz wartym miliardy dolarów towarem eksportowym, muzycy znani jako “idole” przechodzą przez kilkuletnie rygorystyczne wykształcenie dla sław w zakresie śpiewu i tańca oraz mediów zanim zostaną uznani za gotowych do wejścia w centrum uwagi. A to się opłaca: biznes rozwija się od wczesnych lat 90-tych, z takimi gwiazdami jak Girls’ Generation i G-Dragon wkraczającymi na rynki w Azji, Europe i obu Amerykach. I podczas gdy brzmienie pozostaje dość stałe - sprytna mieszanka klubowych bitów, przesłodzonych refrenów i bardziej miejskich fleksji zachodniego hip-hopu i R&Ba - nigdy wcześniej nie zdobyło błyskawicznego wpływu BTS.
 |
| RM | Peter Yang dla EW |
Chociaż fansite’y skłaniają się ku dodatkowym różnicom (Jung Kook jest zodiakalna panną i lubi pizzę! V kolekcjonuje krawaty i zaciska zęby przez sen!), każdy z członków grupy autentycznie piastuje wyjątkowe stanowisko w procesie grupowym, czy to skłaniając się bardziej ku produkcji, tekstom, czy chwytliwym melodiom, na których opiera się piosenka. “Jak wiadomo, siedem osób, siedem różnych gustów” mówi RM. “Zatem jeśli chodzi o pisanie piosenek, to jak wielkie zawody.” says RM. Od czasu do czasu, dodaje J-Hope, “napiszemy tekst i zdecydujemy, ‘To bardziej oddaje mnie, to kim jestem i mój własny kolor,’ więc będziemy chcieli zachować to na solowy projekt.”
Ponieważ Big Hit nie ogranicza ich praw do wdrażania pewnych pomysłów w ich dodatkowe projekty i ponieważ apetyt na więcej materiałów od BTS w sieci najwidoczniej jest niezaspokojony, członkowie regularnie publikują solowe dzieła w formie EPek, mixtapeów i przez SoundCloud. Główny wpływ pochodzi jednak z oficjalnych albumów i szczególnie ważnych tematów jakie podejmują w piosenkach - godne uwagi odejście od ograniczonych, często uparcie optymistycznych tematów jakie poruszają inni K-popowi artyści.
“Obiecałem chłopakom od samego początku, że muzyka BTS musi pochodzić z ich własnych historii,” mówi Bang; ich późniejsza otwartość w kwestii ich własnych zmagań z depresją, samo-zwątpieniem i presją, żeby się dopasować, zaprowadziła ich zeszłej jesieni do ONZ, gdzie RM poświęcił uwagę kampanii zespołu Love Myself i partnerstwie z UNICEFem w kampanii #ENDviolence.
 |
| Jin i Jimin | Peter Yang dla EW |
Pomaga też fakt, że mocne przekazy często są wplatane w lepki dla ucha jak masło orzechowe hymny takie jak “No More Dream,” “Dope,” i “Am I Wrong.” Zawsze doceniają szansę, jak mówi Suga, aby być “trochę bardziej naturalni, trochę bardziej otwarci.” RM wchodzi w szczegóły mówiąc: “Myślę, że jest to niekończący się dylemat każdego artysty, jak bardzo powinniśmy być szczerzy i prawdziwi. My staramy się ujawnić siebie na tyle na ile możemy.”
Szczerość ma swój limit, rzecz jasna, kiedy jesteś najbardziej popularnym zespołem na świecie. Zapytani o opisanie nowego albumu wychodzącego 12. kwietnia (w momencie wywiadu miał już ponad 2,5 miliony sprzedanych pre-orderów), członkowie oferują tajemnicze, lecz entuzjastyczne koany w stylu “terapeutyczny” i “odświeżająco rześki.” Trzeba przyznać, że nie mogą powiedzieć zbyt wiele, ponieważ lista utworów na nowy album nie została jeszcze sfinalizowana - późne decyzje to luksus wewnątrzfirmowej produkcji- zgodzili się jednak puścić jedną piosenkę, napędzający bangier o tytule “Intro: Persona.” (wydany jako zapowiedź 27. marca; do obejrzenia tutaj)
Jeśli chodzi o bardziej prywatne pytania o wyzwanie randkowania czy celów, jakie może chcieliby realizować po BTS, wdzięcznie zwracają się ku wymijającym, niekonkretnym odpowiedziom, nie pozostaje więc nic innego jak być pod wrażeniem; to jak oglądanie dyplomatów w tańcu na lodzie. Chcą, abyście wiedzieli, jak niesamowicie wdzięczni są oddaniu swoich fanów i szczęśliwi, że są tu, gdzie są; że naprawdę nie myślą w kategoriach planów 5-, 10-letnich. refleksje wzbudza w nich temat świętego graala amerykańskiego popu - listy Hot 100. Przebili się do top 10 w zeszłym roku z utworem “Fake Love”, ale muszą sięgnąć jeszcze wyższej pozycji, głównie dlatego, że prezentowanie na antenie mainstreamowego radia - ogromny składnik dominacji Hot 100 - wciąż pomija ich w skali amerykańskiej.
“To będzie musiała być świetna piosenka,” przyznaje Suga, “ale istnieje też cała strategia związana z dotarcie na szczyt. I oczywiście trochę szczęścia. Dla nas ważne jest to, aby tworzyć dobrą muzykę i dobre występy oraz połączyć razem te elementy.” Czy hiszpańskojęzyczny hit z 2017 roku,“Despacito”, który spędził rekordowe 16 tygodni na miejscu 1., napawa ich bardziej optymistycznie w kwestii ich szans? “Latynoski pop ma swoją nagrodę Grammy w Ameryce, więc tu istnieje różnica,” mówi z namysłem RM. “Nie chcę porównywać, ale myślę, że trudniej jest w przypadku azjatyckiej grupy. Hot 100 i nominacja do Grammy to nasze cele, ale są jedynie celami. Nie chcemy zmieniać naszej tożsamości i autentyczności by by zdobyć pierwsze miejsce. Jeśli nagle zaczniemy śpiewać w pełni po angielsku i zmienimy wszystko inne - to nie będzie BTS. Zrobimy wszystko, postaramy się, ale jeśli nie zdobędziemy pierwszego, czy piątego miejsca, to w porządku.”
 |
| V i Jung Kook | Peter Yang dla EW |
A w Big Hit, zespół ma znacznie pilniejszą robotę. RM proponuje szybką wycieczkę po swoim studio (każdy z członków grupy ma swoje własne miejsce) Drzwi zewnętrzne strzeżone są przez dziwna gromadę figurek znanego ulicznego artysty Kaws, ale wnętrze , osobliwie, sprawia wrażenie jakby wchodziło się w malutki, luksusowy domek z Sundance, który posiada też pudła rezonansowe: stoi tam piękny stoliczek zrobiony z jednego kawałka ciemnego orzecha; dywaniki w stylu Nawaho; estetyczne dzieła na ścianach. RM na luzie opowiada o swoim podziwie dla takich producentów jak Zedd i the Neptunes (“Pharrell Williams i Chad Hugo byli moimi prawdziwymi idolami w 2006, 2007. Głos Pharrell’a! Sposób w jaki śpiewa jest naprawdę seksowny”), i ujmuje swoim własnym umiejętnościom (“W tworzeniu bitów Suga jest zdecydowanie lepszy niż ja. Ja nie potrafię nawet grać na pianinie - klikam w akordy tak o,” nalega, naśladując dłonie Muppeta na keyboardzie).
Następnie wracamy do studia tanecznego, gdzie przebrani w dresy i koszulki ćwiczą nowe kroki z choreografem. Zaczyna się zbliżoną do trójkąta formacją i czymś pomiędzy rozbudowanym połączeniem obrotu bioder i miednicy przechodzącego w pchnięcie a złapania za krocze, które wygląda jednak bardziej niewinnie niż brzmi, głównie dlatego, że ciągle zatrzymują się, by rozbawić siebie nawzajem. Wkrótce jednak uspokajają się - powtarzają kroki, aż wyglądają konkretnie lecz łatwo, prawie jak po namyśle. To chyba czas, żeby ich zostawić; chłopcy machają radośnie, wykrzykując niesforne chórki pożegnań. Odwracają się do luster i tańczą dalej.
Subskrybuj:
Posty (Atom)